Ze zijn er…

De waterpokken…

Gisterenochtend zag ik drie stippen in zijn gezicht, vanochtend waren het er twaalf. Hij heeft er inmiddels enkele op zijn handjes en zijn schouders. Er komen er ongetwijfeld nog velen bij. Er wordt dus geknoeid met eosine… Ik ben van nature wat onhandig, en daarmee valt dat natuurlijk extra op…Straks toch maar bij de apotheker van dat kleurloze spul gaan halen, voor mijn (en zijn) eigen goed!

Hij heeft er voorlopig niet veel last van, gelukkig!

Ik zal straks een foto’tje plaatsen van onze bollenman (dat zal hij me misschien later kwalijk nemen :-)) maar geef toe, zo’n momenten zijn memorabel. En zolang ze er niet te veel last van hebben, mogen we daar luchtig over doen…

Ziekenhuis…

Het klinkt erger dan het is geweest.

Kleine Prins blijft – ondanks de maanden aerosol – erg kortademig. Toen hij gisteren dan ook nog luider piepte dan anders en nog meer naar lucht hapte, adviseerde de pediater mij langs de telefoon om alvast naar spoed te gaan… Ik kan je zeggen, de woorden alleen: met Kleine Prins “naar spoed moeten” deden mijn moederhart toch enkele slagen overslaan.

Maar ze hebben hem goed geholpen en hopelijk betert het nu snel. We zullen nog zeker enkele weken moeten aerosollen, maar zolang het helpt is dat niet erg…

Familie

Hij is ziek. Niet erg ziek. Maar wel ziek.

Dus hij zit thuis, maar ik jammer genoeg niet. Niet evident om zomaar oppas te vinden voor een klein ziek Prinsje. Maar gelukkig zijn daar de Redders in nood. Familie wordt opgetrommeld en ik prijs mij gelukkig dat wij toch niet dat ene huis kochten dat zo mooi leek maar zo ver weg was.

Mijn oma heeft Kleine Prins gisteren al heerlijk in de watten gelegd, geknuffeld, verzorgd en gelukkig gemaakt en zij was ook vandaag weer meer dan bereid om langs te komen. In de namiddag neemt de mama van Grote Prins het dan over. Zij gaat hem evenveel in de watten leggen, knuffelen, verzorgen en gelukkig maken. Hij is in zeer goede handen. En wij dus ook.

Familie. Wij vinden ze echt onmisbaar, de onze.

RSV

Hij is ziek. RSV is de diagnose.

Dat was mij tot zaterdag geheel onbekend, nog nooit van gehoord. (Dat is me overigens vaak voorgevallen tijdens de zwangerschap en sinds de geboorte – een mens leert toch ongelooflijk veel bij – ik ken nu allemaal zaken waarvan ik voorheen het bestaan niet eens vermoedde :-))

Hij snottert en piept en kucht en niest. Best zielig, maar hij blijft er redelijk vrolijk onder. Ik maak me voorlopig dan ook niet teveel zorgen, we aerosollen erop los en dat lijkt toch wel te helpen – de dokter zei ook dat we er goed op tijd bij waren (soms loont het dus toch om een overbeschermende – en volgens Grote Prins regelmatig overbezorgde – mama te zijn).

Het enige waar ik me welvragen bij stel, is dat de meesten reageren in de aard van “RSV? oeioeioei, wat een ellende“… Huh? Wat moet ik daar dan mee? Moet het ergste nog komen? Gaat hij de rest van zijn eerste jaartje aan de aerosol hangen? Zijn onze relatief rustige nachten voorbij?

Ik doe mijn best er niet al te veel over na te denken.

Hij is wel ziek en snottert en piept en kucht en niest, maar daarnaast is hij nog steeds even schattig en lacht en speelt en stampt en eet en doet eigenlijk het meeste als voorheen – so why worry?

En nu hout aanraken dat het niet erger wordt…