Werk en concentratie en al.

Er is wel wat te doen deze dagen, op ’t werk en al. Het is redelijk druk en de tijd vliegt.

Ik ben blij dat ik werkgewijs weer mijn oude zelve heb teruggevonden. Ze zeggen toch altijd dat je negen maanden nodig hebt om zwanger te zijn en vervolgens negen maanden om opnieuw (concentratie-gewijs) de ‘oude’ te zijn…

Awel, bij mij heeft dat laatste precies nog iets langer geduurd. Het gaat nu, hoor, eindelijk. Al moet ik toegeven dat het minste berichtje op de radio, televisie (die heb ik natuurlijk niet in mijn bureau staan), één van de mama-blogs (ik beken, ook tijdens mijn uren check ik dat soms), de website van De Standaard (echt Onverantwoord Interessant!) over een baby, een kindje, een foetus zelfs… mijn aandacht onmiddellijk afleiden. En dat was vroeger zo niet.

Vroeger kon je mij afleiden met berichten over feestjes, en drank (i know, i know), en mooie mannen (i know) en al die zotte dingen.

En nu zijn dat baby’s. Voornamelijk toch.

Want af en toe komt er een heel klein wild haartje terug, en dat is ook fijn.

Maar goed, dit gezegd zijnde, back to work! En vooral nog niet denken dat het vrijdag is.

Concentratie en al.

Huh?

Dan heb je een onrustige nacht, vele malen wakker gemaakt voor flesje, voor krampjes, voor hondjes (ja, die hebben ook soms aandacht nodig en die vergeten ook wel eens pipi te doen voor ze gaan slapen ;-)), door stormweer (want die wind van de laatste dagen horen wij veel te goed!)…

En dan denk je steeds: morgen ga ik afzien!

En dan ben je ervan overtuigd: morgenvroeg (“straks”, want als je ‘s nachts wakker bent denk je niet zo positief) ga ik een pesthumeur hebben…

Maar dan gaat de wekker, nadat je net een half uurtje terug neerlag, en dan zie je dit…

 

En dan vergeet je alles! (zeg nu zelf ;-))

Huh? Slechte nacht? Ik?

Geen idee – sssssssssttttt – laat me nu genieten… van onze fantastische Kleine Prins!

Het is zover…

4u ’s nachts en ik zit met een klaarwakker prinsje op de arm…en dat al twee uur…

Hij huilt, protesteert, wringt en brult dat het een lieve lust is. Hij heeft gegeten, proper pampertje aan, pampertje opnieuw gevuld (dus het lijkt niet verstopt te zitten…), nog proper pampertje aan, meer gegeten, rondgewandeld op mijn schouder, op mijn arm, gelegen op mijn buik, gewiegd, geschud, in het licht, in het donker… en maar geen slaap willen vatten…

Papa moet morgen gaan werken (correctie: papa moet binnen enkele uurtjes gaan werken), dus wij dwalen door het huis en proberen dit netjes zelf op te lossen – de aanhoud(st)er zàl winnen!

Ongetwijfeld één van de meest gekende frustraties van alle mama’s (en dan klaag ik nog helemaal niet, vandaag is hij precies een maand oud en de keren dat dit gebeurde kan ik op één (ok, twee) hand tellen).

Hij is ook niet meer akkoord dat mijn aandacht naar de pc gaat, dus ik weet wat mij te doen staat. Tot de volgende…