Lente?

Hadden ze vanmorgen niet gezegd dat het vandaag tot 12° zou worden?

Of begin ik werkelijk zo te dromen?

Hier sneeuwt het en is het ijskoud…

Genoeg met de winter! Damn it!

Soms.

Soms loopt het ineens anders dan je verwacht.

Je bent heel erg blij en maakt plannen. Leuke plannen, fijne en bijzondere verwachtingen, uitkijkend naar fantastische tijden.

Tot het ineens fout loopt. Waardoor weet ik niet, want alles leek in orde. Maar dat kan het niet geweest zijn.

Verklaringen vind je niet en daar probeer je je bij neer te leggen.

Je probeert op te staan, rechtop te blijven en door te gaan.

Op naar nieuwe plannen en fijne, bijzondere verwachtingen.

Gelukkig hebben wij Kleine Prins, een absolute topper, die ons in één seconde alle zorgen kan doen vergeten. Die ons met een kleine lach doet beseffen dat het leven mooi is en dat het allemaal in orde komt. Omdat dat gewoon moet.

Vervelend toch…

Wij hebben te horen gekregen dat onze mini-creche haar deuren sluit… Op het einde van dit jaar al! Zo jammer!! En zo snel!

Het is erg voor de dames die er werken, voor de kindjes die er al zolang heerlijk samen spelen, voor de ouders die opvang zoeken, voor de zwangere mama die ik een tijdje geleden nog zag langskomen…

Ik ben volop op zoek naar opvang, maar dat is dus niet zo evident. Duh… Ik heb negen maanden volop moeten zoeken vooraleer ik uiteindelijk met heel veel geluk een plaatsje vond in deze geweldige creche!

En Kleine Prins gaat er zo graag naartoe. En het is op amper 900m van onze deur. En er werken de allerliefste meisjes. En er zitten zoveel leuke kindjes. En… ik kan zo nog wel even doorgaan.

Ik vind het dus heel erg voor hen allemaal, maar – ik mag hier op geheel “anonieme” wijze even bijzonder egoïstisch zijn – ik vind het ook erg voor mezelf. Voila.

Ik ben al op plaatsen geweest waar Kleine Prins naartoe kon, maar daar had ik echt geen goed gevoel bij. Eén plaatsje leek me wel fijn (een hele lieve dame – wat veel zegt over de andere plaatsen waar ik ben geweest) maar dat is dan weer op 20 minuten rijden…

Ok, geen drama (daarvoor maken wij momenteel te veel andere dingen mee – maar die houd ik voor mezelf), maar een beetje vervelend toch.

Gevaarlijke trappen…

Daar moet ik dus voor opletten. Na een avondje stappen (hierover verder meer) ben ik met mijn hele hebben en houden van een trap gedonderd. Neen, niet de avond zelf, zo erg was het niet. Maar de volgende ochtend: volledig onderuit – gelukkig had ik de leuning vast! Gevolg: donkerblauwe plekken op mijn benen. Niet eentje, maar meerdere. Met een gemiddelde doorsnede van 2 cm (per plek!). Schoon. Echt.

En dat nu het voor de eerste keer een lekker warme dag is… Een mooie-kleedjes-met-mooie-schoenen-en-blote-benen-dag… En dat ik nu net een geweldig kleedje van King Louie heb gekocht…

Ik loop dus vandaag mét mooi kleedje, maar zonder blote benen en zonder mooie schoentjes – wegens zeer lomp van een trap gedonderd… En mijn blauwe plekken, die doen er nog wel enkele weken (ik overdrijf niet!) over om te verdwijnen – die gaan zich nog uitleven en alle kleuren van de regenboog aannemen. Ik zal mijn -gelukkig – mooie laarzen nog maar niet opbergen.

Achja, dat komt ervan, he.

Een avondje uit in Gent, bijzonder leuk, maar de prijs is hoog: een kater om u tegen te zeggen (hoe snel een mens dat verleert dat uitgaan!), 48 uur zonder Kleine Prins (48!), nog steeds een beetje moe (het was vrijdagavond, we zijn nu dinsdag, dankuwel) en blauw-geblutst…

De volgende weekends blijf ik gezellig thuis… 🙂

Damn!

Het leven kan schoon zijn.

Maar ook hard. En oneerlijk.

Dat moest er even uit.

Want ik ben héél hard aan het duimen. Voor die vriendin die in het ziekenhuis ligt met een heel stuk van haar long minder… Dat ze maar heel snel weer beter mag zijn, om te genieten van het leven, van haar kleine dochtertje, van haar man…

Damn!

Het leven kan hard zijn.

Maar ook schoon. En daar doen we ’t tenslotte voor.