Vervelend toch…

Wij hebben te horen gekregen dat onze mini-creche haar deuren sluit… Op het einde van dit jaar al! Zo jammer!! En zo snel!

Het is erg voor de dames die er werken, voor de kindjes die er al zolang heerlijk samen spelen, voor de ouders die opvang zoeken, voor de zwangere mama die ik een tijdje geleden nog zag langskomen…

Ik ben volop op zoek naar opvang, maar dat is dus niet zo evident. Duh… Ik heb negen maanden volop moeten zoeken vooraleer ik uiteindelijk met heel veel geluk een plaatsje vond in deze geweldige creche!

En Kleine Prins gaat er zo graag naartoe. En het is op amper 900m van onze deur. En er werken de allerliefste meisjes. En er zitten zoveel leuke kindjes. En… ik kan zo nog wel even doorgaan.

Ik vind het dus heel erg voor hen allemaal, maar – ik mag hier op geheel “anonieme” wijze even bijzonder egoïstisch zijn – ik vind het ook erg voor mezelf. Voila.

Ik ben al op plaatsen geweest waar Kleine Prins naartoe kon, maar daar had ik echt geen goed gevoel bij. Eén plaatsje leek me wel fijn (een hele lieve dame – wat veel zegt over de andere plaatsen waar ik ben geweest) maar dat is dan weer op 20 minuten rijden…

Ok, geen drama (daarvoor maken wij momenteel te veel andere dingen mee – maar die houd ik voor mezelf), maar een beetje vervelend toch.

Waterpokken?

Bijna de hele creche heeft waterpokken (8 van de 14 kindjes zijn thuis), maar Kleine Prins doorstaat voorlopig de storm. We zullen zien hoe dat evolueert…

Ik weet niet goed wat ik moet hopen, dat hij ze snel krijgt of toch nog maar even niet: we moeten er een keertje door natuurlijk, maar nu is hij nog zo klein (en nog volop aan het piepen, aerosollen, neusje spoelen, kine volgen voor longetjes…) – als ik het zo verwoord valt mijn frank: ik wil niet dat hij nu al de waterpokken krijgt!

Ik wil dat hij vrolijk is en nergens last van heeft en volop mee kan genieten van de lente die morgen (ben benieuwd) echt helemaal zou doorbreken (mijnheer Deboosere: als u er nu naast zit, dan neem ik u dat wél kwalijk)!

Creche

Hij doet het goed in creche, zo schijnt… Hij lacht er veel, brabbelt er veel, slaapt er veel, eet er veel… Ze zijn er dol op hem!

Dat is dus zalig!

Hij is bijzonder goedgezind, zowel wanneer je hem gaat afzetten als wanneer je hem gaat ophalen – hetgeen voor mijn zwakke moederhartje een hele geruststelling is. Mijn hart breekt al niet meer wanneer ik hem moet achterlaten en hoewel ik de uren tel tot ik hem weer kan zien – het is niet meer zo wanhopig als de eerste dag.

Enige opmerking die wij kunnen maken is dat hij ’s nachts amper slaapt. Hij begon net door te slapen, maar nu lijkt het alsof we weer helemaal bij af zijn – hij wordt wakker om 2u, 4u en 6u! Je kan je voorstellen dat wij daaronder beginnen te lijden…

Op het werk ondervind ik jammer genoeg bijzonder weinig begrip (enerzijds voor het feit dat ik soms eens vroeger moet vertrekken en anderzijds voor het feit dat ik niet altijd even scherp sta – zeg nu zelf: hoe kan je nu constant scherp staan met 3u slaap op een hele nacht?!). En dan vind ik zelf dat ik echt mijn best doe: ik werk lange dagen, ik ben thuis ook steeds bereikbaar, ik doe écht al wat ik kan en toch is het blijkbaar nodig mij af te rekenen op het mama zijn… Daar heb ik het moeilijk mee… Het is al zwaar genoeg zo…

Ik kom mezelf dus een beetje tegen – daar wil ik niet (teveel) over zeuren, want het belangrijkste is dat Kleine Prins zich goed voelt – daar hebben wij alles voor over!

Maar toch… het mag gezegd 🙂

Wachten…

Vanmorgen Kleine Prins afgezet aan de crèche. Ik weet dat het stom en vooral onnodig is, maar mijn moederhartje brak – wat heb ik tranen gelaten!

En nu gaat de dag onvoorstelbaar traaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag. Ik ben zo benieuwd naar Kleine Prins en mis hem ongelooflijk…

Was het maar al avond, dan kan ik dit geweldig lieve ventje terugzien!

Klein hartje…

Maandag gaat Kleine Prins voor het eerst naar de crèche.

Mijn hartje was zelden zo klein…

Ik weet dat het hem deugd zal doen, en dat  ze daar wel weten wat ze doen, en dat hij kan spelen met de andere kindjes, en dat er zo vele mama’s die eerste dag zonder kleerscheuren zijn doorgekomen, en alles wat iedereen maar blijft herhalen.

Maar toch… zou ik hem liefst gewoon bij mij houden… voor altijd als het even kan…

Ach nee, we redden het wel!

Maar maandagochtend, dan zit ik met een héél klein hartje in de auto… Dus als je iemand ziet rijden en daarbij een beetje huilen: grote kans dat ik dat ben… laat me dan maar even.

En maandagavond, als je iemand ziet rijden en daarbij een beetje zenuwachtig zijn: grote kans dat ik dat ben… laat me dan maar even voorbijsteken als het kan – ik moet naar Kleine Prins!