Weer een mijlpaal

It’s been a while

Lang stil geweest hier. Maar thuis niet, integendeel! En gelukkig maar.

Ze groeien en spelen, ze slapen en ravotten, ze lachen en knuffelen. Ze zijn luid en lief, gelukkig en grappig, druk en schattig.

En wij genieten daarvan. Zoveel mogelijk en zo intens mogelijk! (En dat lukt ons aardig.)

4 kinderen en 2 voltijdse jobs, een huishouden dat zeker niet perfect is, maar wel fijn, warm, hilarisch, chaotisch, liefdevol en heerlijk, heerlijk druk…

Gewoon zodat even duidelijk is waar ik was. Ik was waar zij waren. En dat ben ik nog steeds: zoveel mogelijk en zo intens mogelijk. Maar ik ga het terug opschrijven, iets vaker, iets intenser, om nooit te vergeten. Hoeveel liefde er is…

It’s been a while, but we’re still here!

 

 

 

#dewereldaanzijnvoeten

#firstword

Haar eerste woordje! Een magische vrijdagochtend…

“papa”

er was iemand extra trots thuis 🙂

#greatday

Er zijn zo van die dagen. Die ’s ochtends vroeg al geweldig goed beginnen.

Misschien niet zoveel (met een ochtendhumeur als het mijne), maar er zijn er.

Deze foto bewijst het. Genomen op een “gewone” vrijdagochtend, midden in de chaos van de ochtendrituelen. Vlak voor we in de auto duiken, om te vertrekken naar de opvang, naar school of naar het werk…

Dit was geen gewone vrijdagochtend, het was er eentje die meer dan de moeite waard was om een foto van te nemen.

It was a #greatday !

#gooddays

Hij kruipt. Zij lacht. Wij genieten.

8,5 maand zijn ze. Onze Vrolijke Tweeling.

Ze zijn totaal verschillend, dat maakt het extra prachtig.

Hij kruipt. Hij deed het al wel langer, op zijn knietjes gaan zitten en wat rondschuifelen, maar nu heeft hij de techniek beet. Dus zet alles vast, verstop het kleine speelgoed, want hij komt eraan! Hem verschonen is ook een hele uitdaging, dat doen we allang niet meer op de luiertafel, want hij weigert op zijn rug te blijven liggen. Hij wil zich onmiddellijk op zijn buikje draaien, zo ziet de wereld er voor hem blijkbaar beter uit. Zo slaap hij ook, cosy, op zijn buik. Hij houdt wel van een beetje gek en wild doen, zeker met de grote broers.

Zij lacht. Ze observeert en prutst met kleine labels aan speelgoed. Ze weet heel goed wat ze wil. Ze kan alleen zitten maar ze heeft graag een veilig gevoel – als ze voelt dat haar ‘vangnet’ weg is, werpt ze zich achterover. Dat heeft ze van mij vermoed ik. Safety first, girl. Ze lacht en brabbelt, ze gaat dolgraag in bad, ze wordt ontzettend graag geknuffeld. Ze is gek op haar grote broers, maar het hoeft voor haar allemaal niet te wild of te luid te zijn. Ze is ons eerste meisje en dat weet ze.

Ze zijn verslavend, hoor. Allemaal. En wij zijn verloren, als we die hele bende samen zien dan weten we het. Dit is zalig. Dit is het allerbelangrijkste. En wij zijn gelukzakken!

Some quotes to remember…

Van een 3-jarige prins:

Dat kan niks kwaad, he.

Mijn bjoej is mijn beste vjiend.

Ik ga voor Niesje een bal vjagen aan Sinteklaas (en verder niks).

Ik ben geen tyjanossaujus jex, hooj, mama (terwijl hij zijn dino-mutsje opheft).

Sojjy mama. (lees: sorry mama)

Ma, ma, ma, ik moet iets zeggen. (en dan moet iedereen – lang – zwijgen, terwijl hij nadenkt over wat hij dan wel zou willen zeggen)

 

Van een 5-jarige prins:

Ik heb vandaag mijn hartje gebroken. (lees: ik was gebotst in de turnles en had pijn in mijn borstkas – oef. ik was al bang :-))

Jij bent de liefste mama van de héle wereld. (soms behoorlijk opportunistisch gebruikt, maar het werkt. Ik beken.)

Mag ik een snoepje.

Mag ik een chocola’tje.

Mag ik een koek. (seriously, ik denk soms dat dat ventje aan niets anders denkt. En toch ziet hij er slank uit. Dat zijn niet mijn genen :-))

 

Zo druk.

Het is druk.

Thuis is dat een gezellige drukte, een drukte vol kindjes en beginnende schaterlachjes, vol tutjes en pampertjes, vol spetterende badmomentjes. Een drukte vol kleren in alle maten en alle kleuren, vol spelletjes en boekjes, vol voetbal en diabolo, vol klauterende kindjes, vol boterhammetjes en soepkommetjes en papflesjes…

Maar op het werk is dat een andere drukte. Een drukte die concentratie vergt en organisatie. Die niet voorbijgaat door even buiten te stappen en diep in te ademen. Een drukte die je dwingt om onmiddellijk “weer mee” te zijn. En als ik nu iets niet ben, dan is dat “weer mee”.

Er zijn wat hersencellen overgegaan op zoon en dochter bij de bevalling denk ik. Of ze zijn gewoon stilgevallen. In elk geval mis ik er een paar, een paar die nochtans essentiële informatie en kennis lijken te bevatten, want die ben ik kwijt. En dat is behoorlijk onhandig in deze drukte.

Misschien zit mijn hoofd gewoon te vol, dat kan ook. Weet iemand dan waar ik een kraantje vind?

 

Little Miss Sunshine & Mister Happy

De perfecte samenvatting voor onze geweldige twins.

 

3,5 maand zijn we nu met zijn zessen thuis. Dat is luid, druk, chaotisch, rommelig, maar vooral ontzettend plezant!

Hij:

– Een echte jongen.
– Eén en al temperament: eten moet NU. Aandacht moet NU. Pakken moet NU.
– Maar als hij NU gepakt wordt, is hij geweldig content.
– Lachen! Hoe wilder hoe liever.
– Huilen is LUID.
– Wordt ’s nachts nog wakker om te eten.
– Eet als een uitgehongerd varkentje, geknor incluis. Gulzig en krachtig. Grappig, dat ook.
– Groeit als kool. Maar echt.
– In badje wil hij spetteren. Voetjes op de bodem en zich opdrukken. En lachen. Weer.
– Heeft knoesten van vuisten. En kracht. Een viking-baby is er niks tegen (denk ik).
– We zijn er gek van.
– Hij is grappig en leuk en stoer en wild en heeft de mooiste kuslippen van het land! (Net zoals zijn broers)

Zij:

– Wat een meisje!
– Een prinsesje tussen haar 3 broertjes. En ze weet het.
– Is zo rustig. Aandachtig. Gefocust.
– Wordt wakker met een glimlach. Zéker naar haar papa.
– Huilen doet ze stilletjes. En lief.
– Slaapt al door (!) (argh. ik mag dat hier niet opschrijven. Ik weet het. Maar anders vergeet ik het. Dus hout aanraken dat dat niet verandert!)
– In bad wil ze relaxen. Voetjes omhoog, teentjes boven water. Even stilte aub, madamme relaxt.
– Heeft kleine mooie smalle handjes.
– Duimt.
– Ze is mooi en lief en zacht en ruikt heerlijk, ze stal ons hart van de eerste seconde en ze weigert het terug te geven.

Mijn god, vier kinderen. Wie had dat ooit gedacht! Zo bang als we misschien vooraf waren, zo gelukkig zijn we nu. Ze zijn prachtig, allemaal! En al die drukte, die nachtelijke uitspattingen, die rommel en die ruzies – die vergeven we hen graag. Voorlopig nog.