Ik hou ze nog even privé deze postjes. Dit zijn de zaken uit mijn privé-leven die ik pas later wil delen – nu wil ik ervan genieten in alle anonimiteit van mijn eigen wereldje. Maar ik wil ze wel opschrijven. Want ik wil nooit vergeten.
Twee baby’s in de buik. 28 weken nu al. Wie had dat ooit kunnen denken. Ik alleszins nooit.
Rechts zit Little Miss Sunshine, links zit Little Mister Happy. Dat is al van bij het begin zo en zou ook niet veranderen volgens de dokter. Als ik natuurlijk zou kunnen bevallen (duimen!) dan zou zij eerst geboren worden.
Ik voel ze al bewegen vanaf een week of 12, echt ontzettend vroeg dat weet ik, maar het is echt zo! Zeker Little Miss Sunshine heeft in al die maanden amper stilgezeten. Als ik op basis van hun bewegingen een inschatting mag maken van hun toekomstige karaktertjes, dan is zij een dappere, hevige dame en dan is hij een rustige, gezapige jongen. Hij beweegt namelijk rustig, hij draait zich wat rond – allemaal erg beheerst. Maar zij… Zij stampt en duwt en keert zich om en om (ze ligt ook elke keer anders bij de controles)… Mijn rechterflank heeft het dan ook wat harder te verduren.
Hij is wat groter. Hij woog vorige keer +/- 1.170 kg, terwijl zij nog 1.080 kg woog. Op 26 weken was dat volgens de gyn een perfect gewicht voor beiden.
Wat mij betreft verloopt de zwangerschap goed, maar maak ik me voortdurend zorgen. Ik kan er eigenlijk niet zo goed van genieten, want ben altijd dubbel ongerust: zijn ze wel gezond, bewegen ze nog groeien ze genoeg, kan ik ze lang genoeg houden… Op dat vlak zal ik deze zwangerschap het minste missen… Maar ze moeten wel nog een hele tijd blijven zitten. Daar probeer ik alles voor te doen.
Het zal wat zijn. Zeker nu Kleine Prins en Kleinere Prins samen ontdekt hebben hoe ze af en toe lekker stout kunnen zijn. Kleine Prins durft niet zoveel, maar stookt zijn broertje op. Die ziet er allemaal geen graten in en doet gewoon wat hem gevraagd wordt, of dat nu straf oplevert of niet… En plezier dat ze dan hebben… Wij wat minder, helaas. Wij zien op zo’n momenten voornamelijk doemscenario’s: hoe kan dat ooit lukken met vier zo’n kapoenen?
En toch tellen we af. En zijn we dolgelukkig dat mijn lichaam precies op dat moment beslist heeft om twee eitjes ineens te lossen. Hoe dat ene moment ons hele leven er anders heeft doen uitzien. Nu al…
De Kleine Prins(es) 