Een eigen taaltje.

Geweldig toch, hoe kleintjes hun taal ontwikkelen.

Kleinere Prins spreekt eerder in klanken dan in woorden (voorlopig, daar ga ik vanuit!):

pa (= pakken, uiteraard met de obligate uitgestrekte armpjes en de handjes die nog wat extra druk leggen door urgente grijpbewegingen te maken – anyone would understand this one), nnnnn (= Kleine Prins), papa & mama (loud & clear), tita (= Kinta, de schattigste en meest luie hond ever maar vooral op één of andere manier het absolute kameraadje van Kleinere Prins – echt een duo die twee), wa (= water), oeioeioeioeioei (spreekt voor zich – denk erbij een behoorlijk gevoel voor dramatiek :-)), pi (= kippen), paa (=paardjes), ba (= bal), bumbajou (= bumba), tsitsjieuw (= vogel – deze is mijn favoriet!), fesh (= fles), …

In a nutshell…

Er wordt bij ons gespeeld en gelachen, gewerkt en georganiseerd. Er wordt gebabbeld en gezwegen, buiten gewandeld en binnen gerust. Er wordt genoten en soms wat verdriet verwerkt.

Het leven raast vaak voorbij, maar het bevalt ons aardig op die sneltrein. Meestal alleszins.

De prinsjes zijn het grootste goed in ons bestaan, zoveel is zeker. Zij houden ons bezig (dat is nog een understatement) en maken ons aan het lachen. Ons hart is nooit groter geweest dan het nu is, zoveel liefde te geven en te krijgen.

Mama (en papa) worden heeft ons overdonderd en toch voelt het alsof het nooit anders is geweest.

Als deze mama haar blog-inspiratie nu nog even zou kunnen terugvinden, zou dat bijna ideaal zijn… Ik probeer er een goed voornemen van te maken. Bij deze.

Ha! Nu jullie.

Onze knapperd

Jammer dat het bloggen zo stilgevallen is. Er is nochtans heel wat te vertellen.

Maar voorlopig enkel een foto van onze knapperd die hier niet mag ontbreken…