Achterop…

Ik heb wat schade in te halen!

De laatste weken waren dan ook echt erg hectisch.

Kleine Prins gaat naar school. Hij is het intussen al goed gewend en vindt het bijzonder fijn daar. Hij heeft dan ook een schat van een juffrouw en leuke collega-kindjes in zijn klasje. De eerste weken waren ’s ochtends niet altijd evident, een traantje was er soms bij – maar zeker geen drama’s en ik denk enkel voor mezelf echt moeilijk.

Kleine Prinsjes worden groot. En mijn hart wordt daar klein van…

Dat andere Kleine Prinsje is intussen alweer 8,5 maand.

Zijn eerste tandje is een feit! En hij sluipt. Ja, hij geraakt waar hij wil zijn! Dat heeft bij de andere véél langer geduurd.

Hij moet natuurlijk wel, wil hij meekunnen en meekijken met de grote broer.

Kleinere Prins die zit erbij (of sluipt ernaartoe), die kijkt terwijl hij kauwt op wat er ook in de buurt ligt en die lacht. Altijd. Nog steeds…

Prachtige kereltjes allebei, hoe langer hoe meer verbaas ik me erover dat wij zoiets hebben kunnen maken. Serieus.

En ik veranderde van werk. Lange dagen, veel stress. Dat ben ik niet meer gewend. Maar ik doe het graag. Dus ik hoop dat het lukt. En dat ik een manier vind om het te combineren.

Eén ding beloof ik mezelf: ik ga het nooit ten koste van mijn gezin doen. Vinden zij het niet meer leuk, dan stop ik ermee. Maar zolang ik kan, probeer ik en leer ik…

Ik moet dringend opnieuw wat tijd maken om te bloggen, want zo’n updates dat vind ik maar niets…