Dat wordt hier een beetje verwaarloosd – shame on me!
Nochtans is Kleinere Prins 5 maand geworden. En doet hij dat allemaal geweldig!
Hij mag ook echt wel wat meer aandacht opeisen, want voorlopig lijkt zijn broer daar nogal een krak in. Maar hij doet dat niet, aandacht opeisen. Integendeel, hij zit erbij en kijkt ernaar en vindt dat allemaal best grappig (grote broer is ook wel grappig – dat moet gezegd).
Er wordt wat afgeknuffeld tussen die broertjes – daar zullen ze later waarschijnlijk zelf van opkijken.
Hij zit het liefst van al rechtop. Niet alleen want dat lukt nog niet maar wel rechtop. Dus iemand kan hem best vasthouden. Anders probeert hij het zelf en dat wringt nogal tegen in die wipper.
Dus ik heb hem in de eetstoel gezet. De eetstoel, ja. Het ventje is amper 5 maanden maar hij bekeek mij alsof hij nooit iets anders gewend is geweest.
En waar blijft mijn papje mama? Moment, jongen, moment…
Hij slaapt niet in zijn eigen bedje. Niet. Ja, ik hoor Kind en Gezin al steigeren, maar dan moeten zij maar 6x per nacht aan zijn bedje komen staan om hem te sussen. Ik plooi vanaf de eerste kik. Lekker in het grote bed slapen, zodat iedereen een rustige nacht heeft. Ja, want dan slaapt hij. En wij dus ook… En als wij opstaan blijft hij liggen. In het weekend wel tot 11u (neen, u hoeft niet jaloers te zijn, wij zijn dan allang wakker want vergeet grote broer niet!)…
Enkel als grote broer een moeilijke nacht heeft en in het grote bed wil (waar ik soms te snel aan toegeef, menig discussie met de papa ten spijt) eindigen wij met 4 in bed. Maar dan wordt er niet geslapen. Door niemand (Grote broer kan NIET stilliggen – kegelt elke keer gegarandeerd uit bed wat we ook proberen).
Maar de kleinste groeit dus. Als kool. En het is alsof het nooit anders is geweest.
Nu ben ik officieel ook een jongensmama. Terwijl ik dat nooit had gedacht, maar dat eigenlijk wel fantastisch vind. Ik zou niet anders willen, echt niet!
En wat deden wij dit weekend?
In de sneeuw spelen. Een topper!
En varkentjes ondereen.. die verstaan mekaar!