Mmmmm…

Ik heb een nieuwe verslaving.

Nu champagne, witte wijn, oesters, sushi en steak tartaar – tijdelijk, dat spreekt – van mijn menu zijn geschrapt, heb ik toegegeven aan een nieuwe verslaving.

Toegegeven, het ligt mijlenver van mijn voorgaande lijstje, maar ik ben dan ook in een zeer andere toestand…

Mattentaarten. Ik zou ze kunnen blijven eten. Stapels, wat zeg ik, bergen!

Ik probeer me wat in te houden, want dat lichaam moet wel een beetje presentabel blijven (of toch minstens opnieuw presentabel kunnen worden na september), maar toch… heerlijk…

Zinnetjes!

De eerste (verstaanbare) zinnetjes zijn daar!

Vanmorgen alleen al zei hij heel duidelijk:

“fesje dinken” (flesje drinken), “koko eten” (choco eten), “Bumba kijken”, “oene aandoen” (schoenen aandoen), “ina aai” (Kinta* aaien)…

Het is de laatste tijd een explosie aan woordjes en nieuwe bijna-woordjes… Hij probeert alles na te zeggen en begint naar ons toe zich alsmaar beter te kunnen uitdrukken – dat is echt heel fijn.

Kleine Prins wordt thuis toegejuicht bij zowat alles wat hij doet – we moeten beginnen opletten dat hij geen sterallures krijgt 🙂 Ongelooflijk hoe trots je kan zijn op zo’n kindje, heerlijk! Ik kijk er al naar uit om dat binnenkort allemaal nog eens te kunnen meemaken, want ik vind het fantastisch. Ik loop over van liefde, echt…

Als de wereld vervuld zou zijn van moederliefde, het zou nog eens iets anders zijn.

*Kinta= zie het mooie hondje in de bovenste banner…

Weekendmodus…

Eens vrijdagmiddag ga ik in weekendmodus. Het kan zelfs al beginnen rond 11u. Hoeveel werk er dan ook nog mag liggen, het lukt me niet meer om er zelfs maar over na te denken want in mijn hoofd is het al weekend… Nochtans ligt het voor mijn neus: I’m in denial, complete denial.

Niet altijd evident, maar eigenlijk wel fijn. En als dat stress veroorzaakt dan lukt het mij voorlopig ook nog om die uit te schakelen tot maandagochtend (al beklaag ik me dat elke maandagochtend opnieuw).

Dus op vrijdagnamiddag doe ik meestal enkel het hoogst noodzakelijke, maar vooral veel andere dingen: blogs lezen (ik dank onder meer deze dames voor deze welkome pauzes!), soms een beetje bloggen, webshoppen, de krant online lezen, you tube-en, mijn goodreads bijwerken…

Er is niks aan te doen, hoor, het is eigen aan mezelf – no use in fighting it.

(En nu maar hopen dat deze post enkel gelezen wordt door de juiste mensen en liefst niet door iemand die wacht op mijn werk)

Tirza

… en Legolas, onze nieuwe huisgenootjes:

Twee schattige pony’s die ons zijn komen vergezellen…

Kleine Prins die vindt het allemaal geweldig! Hij zou ze wortelen blijven geven als hij kon 🙂

En Stampertje in mijn buik die beweegt intussen zo vaak en laat zich zo goed voelen, dat het lijkt alsof hij al gewoon wil meespelen… Ik heb het gevoel dat het een veel actievere baby is dan Kleine Prins in de buik was, als dat een indicatie zal zijn voor het karakter dan houd ik mijn hart een beetje vast. Wij zijn immers verwend met een (meestal) rustig Prinsje.

[Al krijgt dat Prinsje behoorlijk wat kuren. Soms wordt hij wakker met de glimlach en andere keren moet er een halfuurtje gewerkt worden om dat humeur boven het vriespunt te krijgen… Maar daar hebben we het een ander keertje over.]