We hebben een nieuwe “huis”genoot!
Hij stond eenzaam te verkommeren op een afgelegen plaatsje, en toen de vraag kwam of wij op hem wouden passen, was de beslissing snel genomen! Gelukkig is Grote Prins zo handig dat de thuis voor onze nieuwe huisgenoot er onmiddellijk heel gezellig en mooi (en ook bijzonder stevig) uitzag…
Hier is de binnenkort-beste-vriend-van-Kleine-Prins:
Een snelle update in beelden (anders herkent niemand hem binnenkort nog)
(nu ik overtuigd ben dat twee linkerhanden geen beletsel mogen zijn, waarvoor dank Tess…)
Onze Kleine Prins is gisteren zonder stem van de creche teruggekomen. Beeld zonder klank, hoewel het een beetje zielig was had het ook wel iets (sorry Prinsie)
Maar eigenlijk niet te verwonderen, de nacht ervoor had hij ons de trommelvliezen uit de oren gekrijst meer dan een uur aan een stuk – midden in de nacht (neen, ik zit uiteraard niet meer in met mijn eigen trommelvliezen dan met Prinsie, maar als hij zo aan het krijsen is en ineens – na een uur gebrul – naar Nijntje op tv begint te lachen…dan zou ik *-!?.,!*-)
Achja, when Nurofen kicks in… (het zal daar wel aan gelegen hebben en niet aan Nijntje vermoed ik)
Enfin, ’t zijn dus de tandjes, de bovenste komen erdoor en hij heeft er nogal last van… Tja, hij is er laat mee en nu lijken ze allemaal ineens door te komen.
Trek het je niet aan Kleine Prins, voor je het weet zijn ze daar. En intussen zullen wij je een beetje extra vertroetelen, da’s beloofd!
Een heerlijk kado’tje viel in mijn brievenbus!!!
Ik heb alles aan de kant gelegd en ben er vol goede moed in begonnen. En plezant dat ik dat al vind!
Dankjewel!!!!!
Onze Kleine Prins wordt groot.
Dat is niet onlogisch en toch verschieten wij daar elke keer een beetje van. En blinken van trots, dat spreekt. Het ventje moet nog maar lachen of wij roepen al enthousiast en laten alles vallen waar we mee bezig zijn.
Dat moet toch vreemd zijn voor hem.
Hij zwaait naar Bumba (ja, mama krijgt geen blik als ze vertrekt uit de crèche, maar Bumba…) en ik kan het niet laten om hem emotioneel vast te pakken. Hij slaat zijn armpjes om mijne nek en ik pink een traantje weg.
Kleine Prins, sorry hoor, ik weet niet hoe jij dat allemaal vindt, maar ik kan er echt niks aan doen. Je bent zo perfect voor ons, dat is ni normaal.
Ik vraag me af of dat ooit weggaat of zelfs enigszins mindert. Ik wist wel dat “eigen kind schoon kind” vrij normaal was, maar dit … 🙂
Oh, en dit weekend was zalig: wij hebben heerlijk geslowd op dit nummertje. En jij bleef stillekes tegen mij aanliggen… Héél het liedje lang (da’s vrij uitzonderlijk voor jou) – en ik denk niet dat het was omdat je draaierig was…
De Kleine Prins(es) 