Hij rolt!

Sinds gisterenavond rolt hij van zijn buik op zijn rug – en fier dat wij zijn! 🙂

Hij heeft er ook bijzonder veel plezier in – liefst nog in zijn blote billen (een mens kan al eens deugd hebben van een beetje frisse lucht, he) een beetje rondkijken, zichzelf wat opduwen en hoppa… daar gaat hij! En lachen dat hij doet – het is heerlijk om zien! En dan is het de taak van mama en papa om hem opnieuw op zijn buikje te leggen, want hij doet dat liefst een paar keer na elkaar…

Hij houdt ook al redelijk stevig zijn flesje vast – wij zijn nog geen kenners, maar net 5 maanden oud, dat vinden wij redelijk straf 🙂

Blauw, blauwer, blauwst…

Het past alleszins bij zijn ogen 🙂

Pap!

Hij eet pap! Ik maak ze met plezier allemaal vers (of toch tijdens de weekends, tijdens de week doen ze dat in de creche): we begonnen met worteltjes, bloemkooltjes, courgettes, patatjes… En smikkelen dat hij doet – heerlijk om zien!

Maar hij heeft er krampjes van – ik heb al meermaals ’s nachts moeten rondlopen om hem te sussen – zo zielig. Sinds kort (exact op zijn 5e ver’maand’dag) ben ik ook gestopt met borstvoeding – dus de aanpassingen zijn groot voor dat kleine mannetje. Nu geven we dus halve papjes en halve flesjes opdat hij zo genoeg vocht zou binnen hebben en de krampjes zouden verminderen – voorlopig lijkt dat inderdaad beter te gaan. Ook wortelen en bloemkool werden voorlopig van het menu geschrapt, want die zouden constiperen – van bloemkool wist ik dat, maar worteltjes? Dat was nieuw voor mij…

Laat ons hopen dat zijn darmpjes snel hun ritme vinden, want hij vindt het allemaal zo lekker!

Dat het een snoepkousje blijkt te zijn, wisten we al net iets langer – met zijn gewicht zat hij op P97 – dat is misschien een beetje teveel van het goede 🙂

2010 begon…

…met een gezellig nieuwjaarsfeestje onder ons

…met veel te veel sneeuw en koude

…met een lieve Kleine Prins die voor het eerst naar de creche is gegaan

…met twijfels over het werk

…met enkele leuke feestjes in Leuven

…met een zalig kleedje uit de solden

…met kinderliedjes waarvan ik het bestaan al was vergeten

…en met vééééél grootse plannen!

Creche

Hij doet het goed in creche, zo schijnt… Hij lacht er veel, brabbelt er veel, slaapt er veel, eet er veel… Ze zijn er dol op hem!

Dat is dus zalig!

Hij is bijzonder goedgezind, zowel wanneer je hem gaat afzetten als wanneer je hem gaat ophalen – hetgeen voor mijn zwakke moederhartje een hele geruststelling is. Mijn hart breekt al niet meer wanneer ik hem moet achterlaten en hoewel ik de uren tel tot ik hem weer kan zien – het is niet meer zo wanhopig als de eerste dag.

Enige opmerking die wij kunnen maken is dat hij ’s nachts amper slaapt. Hij begon net door te slapen, maar nu lijkt het alsof we weer helemaal bij af zijn – hij wordt wakker om 2u, 4u en 6u! Je kan je voorstellen dat wij daaronder beginnen te lijden…

Op het werk ondervind ik jammer genoeg bijzonder weinig begrip (enerzijds voor het feit dat ik soms eens vroeger moet vertrekken en anderzijds voor het feit dat ik niet altijd even scherp sta – zeg nu zelf: hoe kan je nu constant scherp staan met 3u slaap op een hele nacht?!). En dan vind ik zelf dat ik echt mijn best doe: ik werk lange dagen, ik ben thuis ook steeds bereikbaar, ik doe écht al wat ik kan en toch is het blijkbaar nodig mij af te rekenen op het mama zijn… Daar heb ik het moeilijk mee… Het is al zwaar genoeg zo…

Ik kom mezelf dus een beetje tegen – daar wil ik niet (teveel) over zeuren, want het belangrijkste is dat Kleine Prins zich goed voelt – daar hebben wij alles voor over!

Maar toch… het mag gezegd 🙂

Wachten…

Vanmorgen Kleine Prins afgezet aan de crèche. Ik weet dat het stom en vooral onnodig is, maar mijn moederhartje brak – wat heb ik tranen gelaten!

En nu gaat de dag onvoorstelbaar traaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag. Ik ben zo benieuwd naar Kleine Prins en mis hem ongelooflijk…

Was het maar al avond, dan kan ik dit geweldig lieve ventje terugzien!

Klein hartje…

Maandag gaat Kleine Prins voor het eerst naar de crèche.

Mijn hartje was zelden zo klein…

Ik weet dat het hem deugd zal doen, en dat  ze daar wel weten wat ze doen, en dat hij kan spelen met de andere kindjes, en dat er zo vele mama’s die eerste dag zonder kleerscheuren zijn doorgekomen, en alles wat iedereen maar blijft herhalen.

Maar toch… zou ik hem liefst gewoon bij mij houden… voor altijd als het even kan…

Ach nee, we redden het wel!

Maar maandagochtend, dan zit ik met een héél klein hartje in de auto… Dus als je iemand ziet rijden en daarbij een beetje huilen: grote kans dat ik dat ben… laat me dan maar even.

En maandagavond, als je iemand ziet rijden en daarbij een beetje zenuwachtig zijn: grote kans dat ik dat ben… laat me dan maar even voorbijsteken als het kan – ik moet naar Kleine Prins!

2010…

Wij vonden 2009 al ongelooflijk:

– we verhuisden na drie jaren zwoegen aan de verbouwingen (Grote Prins en handlangers toch – ik stond erbij, keek ernaar en probeerde af en toe een baksteentje te verplaatsen ;-));

– we genoten enorm van elkaar en van ons nieuwe leven in ons eigen huis;

– we keken vol spanning uit naar de geboorte van ons eerste kleintje;

– en ons wachten werd beloond met de enige echte Kleine Prins!

Wij kunnen dan ook alleen maar hopen dat 2010 dit fantastische jaar evenaart…

Ik wens jullie allemaal een heerlijk 2010! En mijn gouden tip: laat jullie maar goed omringen door jullie eigen Prins(ess)en – want dat is het enige wat écht telt in het leven!! Maar dat weet iedereen wel…

Wij maakten er alvast een feest van en proberen dat de volgende 363 dagen ook te doen!