Buiten…

Een stevige herfstwandeling heeft ons allemaal deugd gedaan!

Het weer is echt herfstig, normaal krijg je ons niet zomaar buiten – maar onze honden hadden een stevige wandeling verdiend, dus wij schraapten onze moed bijeen en trokken onze stapschoenen aan.

Kleine Prins in de rug-(/buik-)zak en hoppa…het bos in!

Eigenlijk was het heerlijk – en dat is het elke keer. Het is echt mooi buiten, allemaal blaadjes op de grond, een “fris” windje, we hebben zelfs een hert gezien! Jaja, een echt wild hert…

Wij hebben genoten, de honden hebben genoten en Kleine Prins… die vond het heerlijk, met een gezonde blos op de wangen lag hij te slapen toen we thuiskwamen 🙂

Beuzelingen…

Een melkvlek op een witte trui – is die zichtbaar?

Huh?

Dan heb je een onrustige nacht, vele malen wakker gemaakt voor flesje, voor krampjes, voor hondjes (ja, die hebben ook soms aandacht nodig en die vergeten ook wel eens pipi te doen voor ze gaan slapen ;-)), door stormweer (want die wind van de laatste dagen horen wij veel te goed!)…

En dan denk je steeds: morgen ga ik afzien!

En dan ben je ervan overtuigd: morgenvroeg (“straks”, want als je ‘s nachts wakker bent denk je niet zo positief) ga ik een pesthumeur hebben…

Maar dan gaat de wekker, nadat je net een half uurtje terug neerlag, en dan zie je dit…

 

En dan vergeet je alles! (zeg nu zelf ;-))

Huh? Slechte nacht? Ik?

Geen idee – sssssssssttttt – laat me nu genieten… van onze fantastische Kleine Prins!

Files…

de grote frustratie van iedereen!

Het weer is al zo guur en donker, de dagen zijn al zo kort en dan moeten we nog zoveel kostbare tijd spenderen in onze auto, bumper aan bumper schuifelend, als een sliert hersenloze mieren – alle individualiteit op dat moment verloren – omdat we moeten gaan werken…

Wat zou ik er veel voor over hebben om op wandelafstand van mijn thuis te werken, dat zou pas efficiënt zijn! Want draai of keer het zoals je wil, die files kosten eindeloos veel tijd – tijd die ik niet bij mijn Prinsen kan spenderen…en al die tijd, niet eens nuttig besteed, is hopeloos verloren tijd.

Enfin, dit gezegd zijnde, kruip ik onder de wol, morgen moeten wij er weer vroeg uit, want ze voorspellen grote drukte op de baan…

Felt like heaven…

Na die eerste werkweek hebben wij dit weekend uren en uren en uren (en uren…) kunnen genieten van Kleine Prins. Hij was erg goedgezind, ik hoop stiekem dat hij toch ook gevoeld heeft dat mama en papa bij hem waren! Al heeft hij duidelijk volop genoten van zijn weekje bij zijn oma’s.

Het viel ons daardoor ook weer op hoe fel hij verandert, hij begint meer en meer te grijpen, lacht zich hele dagen te pletter (zeker als er liedjes gezongen worden, dat kan uiteraard aan onze zangcapaciteiten liggen) en gaat zelfs ’s avonds met plezier in zijn bedje liggen (zolang de juiste lampjes branden, de knuffeltjes er zijn en mama of papa bij voorkeur nog even in de buurt blijft).

Wij genieten nu dan ook van de perfecte zoon! Ik weet dat het snel kan veranderen (hij is niet altijd zo goedgezind), maar momenteel denken wij daar niet aan – genieten is de boodschap…

Over dat grijpen was ik me wat zorgen gaan maken. Net voor hij drie maanden was, moesten wij langs Kind & Gezin. Daar vroegen ze me of hij nog niet greep, hetgeen ik moest ontkennen. Waarop ze prompt met een balpen voor zijn ogen begonnen te zwaaien… Hij kon ze amper met zijn ogen volgen, laat staan dat hij ze zou kunnen grijpen, zelfs als hij wou. Daarop volgde van de K&G verpleegster een zichtje *hij leert het nog wel*

Wou zij nu zeggen dat onze perfecte Kleine Prins, die ons steeds doet verbazen en juichen met al wat hij leert, te traag is? 🙂 Wij blijven blinken van trots bij elk geeuwtje, zuchtje, lachje…Hij doet maar!

Meisjesdroom…

Ik was een dromerig meisje, dat vertellen mijn ouders en dat herinner ik me ook. Ik kon eindeloos nadenken, over alles…

En altijd had ik een echte toekomst-droom – ik wou mama worden, zoals heel veel kleine meisjes denk ik ;-).

Veel mensen vragen nu hoe het moederschap me bevalt, of het geen te grote aanpassing vergt… Maar ik bereid me daar (naar mijn gevoel) al op voor sinds ik mijn eerste popje kreeg – het voelt helemaal niet als een aanpassing, het voelt als een opluchting, eindelijk – alsof alle jaren ervoor een aanpassing waren en dit eindelijk de vervolmaking.

En dat Kleine Prins zo perfect zou zijn, kon ik me toen niet eens voorstellen.

Ik word dus eindelijk wakker, midden in mijn Grote Meisjesdroom – en het is heerlijk!

Kleine Prins, je moet niet bescheiden zijn, je bent perfect – en je maakt (samen met Grote Prins) mijn Meisjesdroom helemaal werkelijkheid…

Mooi…

Dit gedicht van Hans Andreus…

Je bent zo
mooi
anders
dan ik,

natuurlijk
niet meer of
minder
maar

zo mooi
anders,

ik zou je
nooit

anders dan
anders willen.

 

Wat kan poëzie toch prachtig zijn – ik moet dringend weer een beetje beginnen lezen… Tips en suggesties zijn uiteraard altijd welkom!

Futiliteiten

“Futiliteit: detail, kleinigheid, nietigheid, onbenulligheid, beuzeling” 

(wat een mooi woordje toch, “beuzeling”)

Eén ding mag ik nooit vergeten: hoe heel erg gelukkig ik ben…

Met een prachtige zoon, een fantastische man, een geweldige zus, ongelooflijk lieve ouders waarop ik altijd kan rekenen, een bijzonder liefdevolle familie en héle goede vrienden…

Zolang ik dat kan voelen, mag ik me niet te druk maken… En al die futiliteiten, die regelen we wel…

Voilà, dit gezegd zijnde kan ik me op dit blog rustig verder uitlaten over de kleine “beuzelingen” des levens 🙂

Respect

Respect voor alle werkende mama’s (en papa’s)!

Hoe ze het doen om elke ochtend op tijd op hun werk te verschijnen, netjes opgemaakt en aangekleed, uitgerust, zonder vlekken op hun schouders – het is me voorlopig nog een raadsel. En dan hebben de meesten zelfs meerdere kindjes thuis…

Ik slaag er voorlopig alleszins helemaal niet in, zelfs niet met één klein prinsje…mijn kledij wordt bijeengegritst, ik moet me nog meermaals verkleden door onhandig geknoei met flesjesmelk, Kleine Prins wordt in zijn kleedjes geschoten en heeft amper tijd om te beseffen wat er gaande is, Grote Prins helpt waar hij kan maar geraakt amper op tijd op zijn werk, en eens we ook de viervoeters eten en een klein beetje aandacht hebben gegeven, verlaten wij ons huisje – steevast veel te laat – de rommel en wanorde negerend tot ’s avonds (maar ook dan is het een wonder als we er tijd voor vinden).

Er is dan ook nog geen sprake van enig ochtendritueel – de chaos die de ochtend voorlopig is,  is de naam “ritueel” alleszins niet waardig…

Maar er wordt aan gewerkt en ik beloof het mezelf (en mijn medehuisgenoten): we zullen wel een ritme vinden en ooit, op een mooie ochtend, is iedereen stipt op tijd aangekleed, rustig en klaar om ons opgeruimde, nette huis te verlaten voor een fijne (werk)dag buitenshuis…

Het lijkt veraf, maar het komt er…ooit…

The time has come…

Het is zondagavond 19u. Ons prinsje is net gaan slapen en ik heb alles klaargelegd voor mijn eerste werkdag morgen (en dan bedoel ik vooral zijn spulletjes voor een hele dag bij de oma).

En ik zie er tegenop… Het gevoel herken ik een beetje, vroeger op de laatste dag van de grote vakantie, het boekentasje gemaakt voor de eerste keer naar een nieuwe school, met allemaal nieuwe kindjes… toen had ik een heel klein hartje… wist ik  veel dat mama’s ook zo’n klein hartje konden hebben…

Maar toen is het allemaal heel snel goed gekomen en dat zal nu ongetwijfeld ook gebeuren. Onze kleine prins is in uitstekende handen bij zijn oma’s en ik kan voor het eerst opnieuw iets anders doen dan thuis rondlopen (hoewel dat niet makkelijk zal zijn). Vanaf januari kan hij naar de crèche, dan zal mijn hartje wel weer even krimpen, maar daar denk ik nu nog niet aan.

Alle werkende mama’s kennen ongetwijfeld dit moment en dit gevoel en ik hoor van iedereen dat het sneller went dan gedacht – dus dat zal wel meevallen.

Ik ga gewoon lekker genieten van een rustige zondagavond samen met mijn Grote Prins, we gaan niet teveel nadenken en morgen gewoon de dag beginnen met een mooie glimlach van onze allerliefste Kleine Prins.

En voor we het weten zijn we morgenavond opnieuw samen aan het spelen!